Gelezen in Heldere hemel (2012) van Tom Lanoye:
Reuze aardig boekenweekgeschenk dit jaar. De schrijver is Tom Lanoye. Het neerstorten van een onbemande MIG op 4 juli 1989 op een vrijstaand huis in Kooigem, dichtbij Kortrijk, is waar gebeurd, de rest is door de Vlaamse Lanoye verzonnen. Het verhaal komt hierop neer. Het echtpaar Walter en Vera van Dyck woont in een zelfgebouwd huis, een fermette in de vorm van een Moorse haciënda. Walter, gediplomeerd landmeter, wilde buiten wonen, Vera wilde het liefste blijven wonen in de grote stad, dicht bij haar werk. Walter won. Walter had echter twee linkerhanden, dus Vera deed alles. Bovendien werd ze veroordeeld tot filerijden. Nu, zomer 1989, staat hun huwelijk op springen. Walter blijkt het te hebben aangelegd met een vriendinnetje van uitgerekend hun enige zoon Peter. U begrijpt het al, het huis gaat eraan. Die MIG, die stort neer. Maar voor het zover is, heeft Vera alle sloten op het huis vervangen, opdat haar bedrieger er niet meer in kan. Even later zint ze op ontruimen van het huis, op verhuur als vorm van alimentatie. Dan ziet ze nieuwe mogelijkheden in haar verzande leven voor zich: terugkeer naar Brussel, de grote stad. “In het centrum van de hoofdstad. Vlak bij haar werk, zoals ze altijd had gewild. Ze keer er al naar uit. Met de tram naar kantoor. Nee, te voet!”
Wat volgt is te mooi om samen te vatten. Daarom hier een uitvoerig citaat. Alles komt voorbij wat onze tijd typeert. Let wel, het is dan nog maar 1989! De echte vlucht van het platteland naar de metropool moet nog beginnen. “Ze had van begin af aan het gevoel gehad dat ze vaandelvlucht pleegde door hier te komen wonen. Zij en Walter hadden de parvenuvluchteling uitgehangen, de problemen van de metropool vergrotend door ervan weg te lopen, om vervolgens vanuit hun veilige, snobistische nest minachtend neer te kijken op die kolkende, stinkende, Babylonische binnenstad, nog geen honderd kilometer verderop. Met zijn verkeersopstoppingen en zijn bedelaars, zijn morsige nachtwinkels, zijn Arabieren en zijn junks. Zij en Walter hadden de bruisende navel van de natie verloochend – in ruil voor wat? Voor twee uur tijdverlies in de file, elke werkdag weer. Voor een bakstenen koekoeksklok met ornamenten uit Granada en een tuin die zoveel onderhoud vergde dat je nooit eens toekwam aan genieten. Voor de zogenaamde charmes van de boerenbuiten, die neerkwamen op gekmakende verveling, invasies van alle mogelijke insecten en hemeltergende banaliteit, verpakt als arcadische pais en vree.” hoe Walter erover denkt lezen we niet. Het einde kunt u raden. Dit blijft niet ongestraft. Heerlijk!
Geef een reactie