Het mirakel van Amsterdam

Gelezen in Het Parool van 21 januari 2012:

Goed nieuws, nee heel goed nieuws. “Voor het eerst hele stad tevreden met eigen buurt”, kopte afgelopen zaterdag Het Parool op de voorpagina. Wat blijkt? Voor het eerst in tien jaar zijn alle Amsterdammers tevreden met hun eigen buurt. Ja, ook in de Bijlmer. Dat blijkt uit onderzoek dat de gemeente en de woningbouwcorporaties onlangs hebben laten uitvoeren. Tien jaar geleden kregen nog veertien buurten een onvoldoende. De snelste stijger is nota bene de buurt die twee jaar geleden nog zwaar onvoldoende scoorde: Overtoomse Veld. Maar het goede nieuws wordt nog beter. Het gemiddelde rapportcijfer dat inwoners aan hun eigen buurt gaven steeg van 6,9 in 2001 naar 7,3 in 2011. Het hoogste cijfer dat mensen aan hun buurt toekenden was een 8. Dat rapportcijfer ging uiteraard naar de westelijke grachtengordel en naar landelijk Noord (Ransdorp, Holysloot). Een gemiddelde van 7,3 is dus vrij uitzonderlijk en geen onvoldoende meer is voor een grote stad ronduit opzienbarend. Dacht u nu heus dat steden als Parijs of Berlijn, laat staan Londen, over de hele linie ooit positief scoorden?

Vanzelfsprekend werd er in de krant onmiddellijk naar een verklaring voor het wonder van Amsterdam gezocht. De onderzoeker van de woningbouwcorporaties schreef het resultaat toe aan de herstructureringsoperaties van de woningbouwcorporaties en de stadsdelen. Er was, zei hij, gewoon in de gebouwen geïnvesteerd. Ook het onderhoud aan de openbare ruimte zou aan het positieve oordeel hebben bijgedragen. “De leefbaarheid in aandachtswijken kruipt langzaam richting het niveau van het stedelijke gemiddelde.” En verder meende hij dat bewoners hun buurt bewuster kiezen. En ook dat Amsterdam gewoon een heel aantrekkelijke stad is geworden. Wat mijzelf vooral opviel was dat bewoners meer het gevoel hadden dat hun medebewoners zich betrokken voelen bij hun buurt. Ook dachten zij overwegend positief over hoe hun buurt zich de komende jaren zal ontwikkelen. Dat lijkt mij minder met stenen stapelen te maken te hebben, ook omdat door de crisis er weinig meer wordt gebouwd. Zou er niet sprake kunnen zijn van eigen initiatief? Gewoon van een groeiend sociaal verband over de volle breedte in de stad zonder dat de woningbouwcorporaties of de stadsdelen daar direct de hand in hebben gehad? Een spontane mentaliteitsverandering? Wat meer vriendelijkheid op straat, wat meer warmte, en dat mensen elkaar hebben aangestoken? Mijn eigen ervaring is dat wanneer ik besluit positiever in het leven te staan, de stad mij direct toelacht en ik overal schoonheid zie en mensen mij ook gaan toelachen. Ik weet het niet. Ik had het de bewoners van Amsterdam graag willen vragen.